Wat er dieper gebeurd is…
​
Toen ik in 2010 de handdoek in de onderwijsring smeet, brak mijn geest en lichaam. En niet zozeer omdat ik de job onderbrak. Maar omdat ik veel te lang het hoofd boven water gehouden had…
Ik donderde regelrecht in een onmenselijke diepte. Het ging mentaal en fysiek zo slecht dat ik niet meer alleen kon wonen. Ik at niet, ik sliep niet, ik bewoog niet,… Ik ben mijn ouders dankbaar die mij toen hebben opgevangen en moesten aanzien hoe er van geen hout ook geen pijlen meer te maken was. Geen enkele prikkel duldde ik. Geritsel van een broodzak, een voorbijrijdende auto, de aanraking van voedsel op mijn tong (zelfs geen chocola!) Het aanwezig zijn in het besef van leven… Niets, niets kon ik incasseren. Al mijn filters waren doorboord.
Daarbij kwamen opwellingen van hallucinaties. Ik voelde mezelf als een opgeblazen michelienmannetje.
Mijn tong leek een gezwollen ballon in mijn mond. Mijn ogen zouden ontploffen als ze konden. Maar eigenlijk lag ik gewoon in het bed naast mijn moeder… Zijn en niet zijn. Er blijkt een klein verschil tussen die twee dingen. Het brein is ingewikkeld.
Met astronautenvoeding hield ik het lichaam in leven, liggend in de zetel. De tijd doorklievend naar een doel dat er niet was op dat moment. Als er al iets was. Al hetgeen mensen deden in de wereld diende tot niets. Waar zijn we mee bezig. Achter een bal rennen voor niets. In een auto zitten en zich verplaatsen naar nergens. Een tv-programma maken met zoveel energie die tot niks zou kunnen leiden… Want uiteindelijk sterf je toch.
Toen ik na 6 weken een beetje overeind gekrabbeld was, kwam er nog een zware nasleep. Nergens vond ik rust. Weg, weg, weg, ik moet hier weg. Om dan wat later datzelfde gevoel elders te ervaren. De lucht leek op mijn hoofd te vallen. Heel de ruimte kilometers verder drukte als een zwarte gevaarlijke, dodelijke wolk op mijn wezen. Zo herinner ik me in de auto richting Limburg, we kwamen aan een rotonde waar we rechtsaf moesten. Tegelijkertijd voelde ik de weg rechtdoor doorgaan tot in Duitsland, Polen, Oekraïne wat als een duisternis op me afkwam. Kortom, doodsangsten waarvan je ‘weet’ dat ze in je hoofd rommelen maar die effectief je hele lichaam beheersen. En toch, het lijf functioneerde gewoon verder. Zonder meer, zonder minder. Het was er. Dat was alles. Het brein is allesoverheersend.
’s Nachts was het zwarte gat iets lichter. Met als gevolg dat mijn ritme helemaal door elkaar raakte. Hoewel het er niet eens was door slaapstoornissen.
Soit, de witte horizontale lijn in mijn nagels lieten blijken dat er iets en vooral niets geweest was.
15 maart 2011, het was een dinsdag, de zon scheen voor het eerst dat voorjaar. Mijn moeder en ik fietsten naar Wiekevorst en voor het eerst ging er een lichte verbetering door mijn lijf. Het was voor mij een wereld van verschil, zoals ze dat noemen… Maar de wereld kon mij nog steeds gestolen worden.
En therapie? En medicatie? Psychiaters, psychologen, peuten, neuten en sofen, alternatieve dingen,… Ik heb het allemaal geprobeerd van 2000 tot ver daarna… En als ze vroegen waar ik energie van kreeg, wist ik niet wat dat zou kunnen betekenen.
Het enige wat ik wilde was rust, rust, rust. Maar die vond ik niet.
Ik bleef tot slot gewoon maandelijks naar mijn huisdokter gaan. Dat leek me een goedkopere oplossing om aan medicatie en een gesprek te komen. Geen plotse afgebroken gesprekken na 3 kwartier en lange autoritten waarbij ik mijn brein bezig hield met ademhalingen tellen tussen punt a en b…
In 2015 ontdekte ik wat hsp was. Iets anders dan de overtuiging ‘platte geiten’ en 'winden laten na contact met negatieve mensen'… Boeken deden zoveel puzzelstukken in elkaar vallen.
Niet abnormaal dat je langer in het nest blijft, niet abnormaal dat je intenser de dingen beleeft, zowel negatief als positief, niet abnormaal dat je van rustigere muziek houdt en niet van pop, niet abnormaal dat je jezelf gewoon kan ‘bezighouden’, niet abnormaal dat je overprikkeld kan zijn, niet abnormaal dat je geen ‘neen’ kan, durft te zeggen, niet abnormaal dat je zo intens van een dier kan houden, niet abnormaal dat je onzeker bent omdat je analyseert en duizenden dingen tegelijkertijd denkt, niet abnormaal dat je lacht met dingen die de anderen niet als grappig ervaren, niet zo abnormaal dat je diepzinnige gesprekken zo leuk vindt, niet zo abnormaal dat je zoekt naar de zin van de dingen, het leven, niet abnormaal dat je perfectie wil in alles, niet zo abnormaal dat je kleuren voelt bij muziek, letters, woorden, cijfers,… Ja, dat laatste heeft in die periode ook een naam gekregen. Synesthesie. Zintuigvermenging.
​
Ik was niet anders! De rest is anders, begot!!
​
Maar daarmee waren er nog niet alle overtuigingen gewist en herschreven. Zo deed ik een jaar lang een coachingprogramma. Is hetgeen je denkt, waarvan je overtuigd bent, wel juist? Wat wil je echt? En welke gedachten belemmeren je daarin? Heel kort gezegd maar honderden citaten, vooroordelen, overtuigingen passeerden de revue. Het hersenprogramma moest en zou overschreven worden. En alleen ik was degene die daar kon voor zorgen. Ik trok zelfs een week alleen naar Amerika om zogeheten mentoren te volgen. Paste het allemaal in mijn kraam? Neen, ik had er ook mijn bedenkingen bij. Maar al hetgeen ik gedaan heb om mezelf het tegendeel te bewijzen, is gelukt. Zaadjes die geplant zijn, neem ik mee. En liet/laat ik verder groeien. De magie gebeurt buiten je comfortzone… Het brein wat laten schrikken...
Mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld kregen zo een enorme boost.
En wat wilde ik dan? Creëren. Maken. Doen. Ontdekken. Experimenteren. In detail gaan.
Sinds 2000 volgde ik vrije grafiek, photoshop, grafische vormgeving, grafisch ontwerp en illustratie, kalligrafie, boekbinden, losse workshops,… Als het maar te maken had met creëren en voelen wat mooi kan zijn/is.
In 2017 durfde ik eindelijk de stap te zetten om een btw-nummer aan te vragen en mijn kennis door te geven in creatieve workshops. Ik heb een diploma leerkracht. Dus de overtuiging ‘ik kan het niet’ mocht ik laten varen. (of…? Neen, Ellen, laat het los) Hier moest ik ook de overtuiging loslaten ‘je onderneemt met een volledig plan’. De cursus bedrijfsbeheer heeft me des te meer laten voelen dat je veel zelf moet onderzoeken in de (ondernemers)wereld. Met wetgeving alleen verkoop je niet… Zoek zelf maar uit hoe en waar en hoeveel i.v.m. webshop, sociale media, marketing, netwerken en zoveel meer.
Mijn eerste kaartjes waren een uitprobeersel. En ze verkochten! Hoe was het mogelijk. Ben ik altijd content van mijn creaties? Neen, absoluut niet. Maar dan laat ik de overtuiging gelden ‘niet perfect is goed genoeg’ want ‘smaken verschillen’.
De workshops kalligrafie, handletteren, boekbinden waren gauw volzet. De mensen waren content.
Was/ben ik content? Niet altijd maar dat is alleen mijn probleem. Sometimes you win, sometimes you learn! Succes is geen rechte lijn naar boven maar een kronkelend pad.
Wat mij steeds opvalt, is dat mensen naar een workshop komen met bepaalde overtuigingen over zichzelf. (waar heb ik dat nog gehoord… hihi ) ‘Ik ben niet creatief.' Daarom werk ik meer en meer ook op het overschrijven van deze foute gedachte. Iedereen is creatief. Ja, de ene al wat meer dan de andere. Maar hoe komt dat? Genen spelen inderdaad een rol maar veel meer nog het ‘leren creatief zijn’. Een beroep of een vak moet je ook leren. En ervaring krijg je maar door het te DOEN! Door de falen. Door te herdoen. En opnieuw. En opnieuw… Oefening baart kunst. Punt!
Maar wat ik het ergste vind, is het feit dat er vele cursisten ooit te horen kregen van iemand (uit het onderwijs?) dat ze niet creatief zijn, dat hun creatie lelijk was, dat ze dingen zo of zo moesten NAMAKEN. Gelukkig is het tegenwoordig in het onderwijs wel sterk veranderd, weet ik. Mijn punt is dat creatief zijn vroeger weinig gestimuleerd werd. En dat 1 opmerking iemand volledig kan kraken of …
En laat dat nu net hetgeen zijn waar ik in mijn workshops wil inzetten…
MAKEN! Maar vooral genieten van het proces, het samenzijn, het tijd 'maken' voor jezelf.
Tot slot! Ben ik gelukkig nu? ZEKER. Door mijn verandering in zelfbeeld ben ik ondertussen getrouwd met Ann en verhuisd naar een rustige omgeving. Mijn hoofdberoep als winkelbediende doe ik al fluitend! En het bijberoep Ellement al creërend. Het brein is ontzettend mooi en flexibel!
